Integratie-expert Linda Bakker benadrukt dat het belangrijk is om de periode in een noodopvang of asielzoekerscentrum (AZC) zo kort mogelijk te laten duren. Volgens haar duurt het nu nog vaak te lang voordat statushouders een huis krijgen. Daarnaast worden ze door het spreidingsbeleid lang niet altijd uitgeplaatst naar een gemeente in de buurt van het AZC.  Zij benoemt dat dat het integratieproces vertraagt. 

Een andere factor die nadelig is gebleken voor de integratiekansen van statushouders, is volgens Bakker het meerdere keren verhuizen tussen AZC's. "In het specifieke geval van Heumensoord kan ik me voorstellen dat mensen wellicht meerdere keren worden doorgeplaatst naar andere AZC’s. Daarna krijgen ze een vergunning en worden ze uitgeplaatst naar een gemeente."

Iemand die deze nadelige effecten van een langdurig verblijf in een AZC of noodopvang ook ziet, is Marco Vos. Als manager van het veldwerk bij Stichting Gave staat hij in direct contact met vluchtelingen. Daar ziet hij naast een negatieve kant, ook een positieve kant aan het willekeurig toewijzen van statushouders aan een gemeente. “Het is niet leuk als je toegewezen wordt aan een gemeente aan de andere kant van Nederland. Aan de andere kant moet een statushouder dan wel nieuwe contacten gaan leggen. Op die manier wordt het bijna afgedwongen om te participeren in de samenleving. Dat bevordert de integratie heel erg.”

Daarnaast benoemt Vos dat een lange wachttijd in een AZC niet alleen maar vervelend hoeft te zijn. “In een AZC kunnen nieuwkomers van een afstandje kijken naar de Nederlandse samenleving zonder daar onderdeel van te zijn. Veel Afghanen zijn moslims en hebben duidelijke eigen normen en waarden meegenomen. In een AZC kunnen ze hun eigen taal spreken, maar toch wegwijs worden in de nieuwe samenleving.”